Za nami kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki działającego przy kamieńskiej Bibliotece. Spotkaliśmy się, aby rozmawiać o książce Witolda Szabłowskiego "Jak nakarmić dyktatora".
Książka ta jest swego rodzaju historią XX wieku przedstawioną oczami kucharzy. Z lektury poznaliśmy historię 5 kucharzy wielkich dyktatorów takich jak: Saddam Husajn z Iraku, Fidel Castro z Kuby, Enver Hodża z Albanii, Idi Amin z Ugandy czy Pol Pot z Kambodży. Do każdego z opisywanych dyktatorów autor dodał rys historyczny, opisał czasy rządów w danym kraju i sposób przejęcia władzy. Odkrywamy, że kucharze oprócz umiejętności kulinarnych musieli umieć rozpoznawać nastroje dyktatorów i dopasowywać do tego posiłki. Dowiedzieliśmy si, że Enver Hodża miał cukrzycę i dziennie mógł zjeść 1200 kalorii. To rzuca nowe światło na jego zachowanie, ogromną podejrzliwość, mściwość , psychopatyczne skoki nastrojów. Hodża przez cały czas chodził głodny, choć kucharz dokonywał cudów, aby w tych 1200 kaloriach zmieścić coś smacznego i sycącego. Wszelkie zachcianki były spełniane: kiedy Hodża zamarzył o winogronach bez pestek , które w owym czasie były w Albanii nie do kupienia, kucharz przez kilka godzin wydłubywał pestki.
Poznaliśmy też kilka przepisów na potrawy serwowane dyktatorom. Przy omawianiu książki bardzo nas zdziwiło, że mogąc jeść po królewsku wszystkie przysmaki świata, oni wracali do smaków z kuchni mamusi.
Z lektury wysnuliśmy wniosek, że z jednej strony bycie kucharzem dyktatora oznacza liczne profity. Już sama bliskość z władcą, fakt, że zna się jego rodzinę jest się traktowanym niemal jak jej członek, jest wartościowe. Kucharz Saddama dostawał co roku nowy samochód, garnitury od włoskich krawców, buty, kuchenne uniformy. A z drugiej strony jest to przechadzanie się po polu minowym, gdyż jeden zły, nieprzemyślany ruch i znikasz w tajemniczych okolicznościach.
Książkę polecamy! Jest świetnie opracowana. Czyta się ją lekko. A jednocześnie to bardzo porządna lekcja historii. Także tej kulinarnej.
Fotorelacja:
